علی از زبان علی (ع)

ماهها و مى‏توان گفت:سالهاست میخواهم قلم بردارم و صفحه ‏هایى پیرامون زندگانى امیر مؤمنان على(ع)بنگارم.هر بار که خود را آماده میکنم،ندایى از درونم میشنوم: «آهسته باش !چه گستاخى!مى‏خواهى در این میدان پهناور درآیى و بضاعت اندک خود را بنمایى؟نمیدانى مهتاب به گز پیمودن است و دریا را با مشت تهى نمودن.در میا! که عرصه سیمرغ نه جولانگه تو است.»
از خود پوزش می‏خواهم و قلم را به یک سو مینهم.دیرى نمیگذرد که دیگر بار شوق،عنان م‏یگسلاند و ب‏یخواستِ من، مرا میراند،که آخر از مورچه و ران ملخ و پیشگاه سلیمان یادگیر .مگر نمی‏دانى در آستانه بزرگان از هر کس به اندازه توان او چشم مى‏دارند؟«خدایا!چه باید کرد؟»سرانجام به خود گفتم درست است که پرداختن به چنین کار در توان تو نیست،اما به خود منگر که بضاعتت چیست،بنگر که سخن درباره کیست.او دستگیر ناتوانان است و یاور درماندگان .از لطف خدا و سخن شاه اولیا مدد خواه!
شاید آن سان که در نهج البلاغه به گفته خود عنایتش بود و در ترجمه یاریت نمود،لطف از تو دریغ ندارد و موفقت گرداند،تا هدیه‏اى به دوستانش تقدیم کنى و بکوش تا آنجا که مى‏توانى از فرموده‏هاى او به پارسى برگردانى و على از زبان على بشناسانى.این بار آماده گشتم و این صفحه‏ها را نوشتم و کتاب را به شیفتگان على(ع)تقدیم میکنم.در خواندن آن به نارسائى نوشته من ننگرند،عظمت مقام على را در نظر آورند و به هر حال این ضعیف را از دعاى خیر فراموش نکنند.