فاطمه واژه بي خاتمه - قسمت سوم

سوخته !

بابا ! بابا ! آن درب که سیاه نیست ! بابا سوخته است ! چرا؟! چرا؟! چرا بابا!

دخترم ! آرام باش ! آرام ! مگر نه آن درب از چوب بود ؟!

آری بود ! از چوب بود!

و چوب برای سوختن است دخترم ! مگر نه مادرت چوب ها همه را می س.زاند ، تا خانه مان گرم شود و سردی ها بروند تا

امان مان را نبرند،

دخترک عفیف من ! دست  های کوچک و نحیف تو با همین با همین سوختن هاست که گرگ گرم می شود و از سردی و سرما حفظ …!

بابا ! چه می گویی ؟! مگر ندیده ای که مادر هیزم ها را می سشوزاند، اما آن سوختۀ سوخته که هیزم نیست ، درب است درب ، درب خانه است، درب خانه را که نمی سوزانند، و هیزم ها را هم مادرم در خانه می سوزاند ! اما اینجا که خانه نیست ، کوچه است بابا ! «کوچه» است! تازه ! تازه ! در هیزم هایی که مادرم می سوزاند میخ پیدا نمی شود ! و من خود دیدم میخی بزرگ ! در میان سوخته های همان درب !

آخ بابا ! باز هم که می گریی ! تو را چه می شود ؟! خدایا چه روز است امروز!

بابا !  اگر از حرف هایم رنجه شوی دیگر نمی گویم! اما تو هم گریه نکن!

راستی بابا ! کناره همان درب دیدم که چیزی نوشته بود ! خودم دیدم !

نوشته بود ؟! چیزی ؟! کجایش ؟!

بیا تا نشانت دهم ، با من بثیا ! بیا ! آنجاست ! دیدی ؟! دیدی بابا ؟! برای من هم بخوان ! می خوانی ؟! چی نوشته است ؟! چی ؟!

بابا ! بابا! مگر چی نوشته است ؟! آه ! صورتت را نزن ! نزن بابا ! نوشته اش چیست مگر ؟!! چیست ؟!

دخترم نوشته است :   بر حاشیه برگ شقایق بنویسید

گل تاب فشار در و دیوار ندارد

گل ؟! درب ؟ دیوار ؟! یعنی چه ؟ بابا !

دخترم ! رهایم کن ! رهایم کن ! رهایم کن !