فاطمه واژه بی خاتمه - قسمت ششم

کنیز کنز

خانم ! به مزاحمت نیستم ؟

نه ای دخترک ناز من ای به فدایت کاریت هست ؟

شما اینجائید؟

بودم دخترم اما دیگر ... دیگر نیستم ! یعنی نیستند تا باشم ! آه !

کجایید ای در زندان شکسته      پرنده تر ز مرغان هوایی

نیسشت می شدم ای کاش ! یادش بخیر !

مرا روزگاری زمان رام بود    زمانم شد و روزگارم گذشت

روزهایی بود دخترم ! نه آسمان غم داشت و نه بیقرار بود دل من ! من بودم و او ، او بود و خدای ، و همه با شویش با بچه هایش ! خلوت نبود این کوی ، خلوتی مان بود با اوی

جز نقش او هرچه مان از دل دور              جز نام او هرچه مان بود فراموش

این کوچه کوچک نبود مشئوم ، مغموم نبود ، گرفته نبود ، آسمکان عبوس نبود ، چهره درهم نداشت ، کرانه هاش اینقدر گرد آلود نبود ، این سیه فام ابرهای تاریک نبودند ،

شب ها که از راه می رسیدند چه سبک پا بودند و لطیف! و این خانه در قلب سکوت آن همه شب ها ، چه رازها که در دل داشت !

آه آنچه دیدم برقرار خود نماند ! دخترم ! آبادی اینجا به باد رفت ! و گرنه آن دیوارها که خراب نبود ، و نه آن خانه خرابه ! و نه آن درخت شاخه هاش بر روی آن دیوار اینگونه خشک !

اینجا کوچه نبود ، دریا بود ! خانه نبود ، کشتی بود ! و من نیز پیشکار کشتی نشستگان ! باشد که باز بینم دیدار آشنا را !

خانم ! منظورم نه این بود ! ورنه می دانم ، که شما روزی کنیز بودید ،

آری دخترم ! کنیز بودم ، کنیز کنز خدای ، دخت مکرم اسلام ، واحسرتا !

خانم ! منظور این بود مرا ، که لحظه هایی چند هستید ؟! هستید تا بازگردم ؟ و چه زود می آِم !

هستم ! دور هم بیایی اگر هستم ! کجا بروم ؟! جایی ندارم ! پیش پایت بود که با خود می گفتم :

گریزی نیست از کوی تو ای دوست       چسان برگردم از کوی تو ای دوست

دخترم من هستم به انتظارت تا تو بیایی خدایت به همراه