توسط: حامد سلیمان پور
670 بازدید
1391/2/6
ساعت:10:59
خاموش!
خانم !
رود به خواب ،
دو چشم از خیال او ؟
هیهات !
بود صبور ، دل اندر فراق او ؟
حاشاک !
بایدش ، به نظاره بنشینم ،
جمال جمیلش را ،
چه کنم ؟
گر رود از پی خوبان دل من معذور است
درد دارد ،
چه کند ،
کز پی درمان نرود
زود مرا بازگوی که :
او کجاست ، بارگاهش ؟!
فاطمه را می گویم.
- دخترم !
عود افروخته ای بود که آرام بسوخت !
- یعنی چه ؟!
- یعنی :
همه از سوی خدای آمده ایم ،
باز هم ،
رهسپر کوی خداییم همه !
- خانم !
هیچ فهم نتوان نمودن !
کاش می فهمیدمی که چه خواهید گفتن !
- دخترم !
او را نمی گویی مگر ؟
همو که ،
شامش بدی دلگیر ،
همه صبحش بدی دلتنگ !
پشت سر را می دید ،
دشت تا دشت ،
غم و غربت و سرگردانی !
پیش رو می دید ،
کوه تا کوه ، پریشانی و بی سامانی !
سینه اش سنگین بود ،
قوت آه نداشت ،
جز غم و رنج توانکاه نداشت ،
نه ، همان فاطمه را می گویی ؟!
دخترم !
او رفت ، خاموش !
یعنی که رخت بر بست !
زندگانی را در نوشت !
جامه تن را بگذاشت !
و جاده آخرت را پیمود !
و در زاویه لحد آرمید !
و از قید آب و گل بیاسود !
- خانم !
ضریحش کجاست ؟!
مزارش کجاست ؟!
- دخترم !
پوشیده است !
نا پیداست !
پنهان است !
- پنهان ! چرا ؟!
از چه روی ؟!
- دخترم !
مگر نه آن است که گنج ها همه ناپیدایند !
از این هم که بگذریم ، گفتمت :
اگر او نبود
پیامبر نبود
و نه علی
و نه هستی !
یعنی که او ریشه را مانند است ،
و ریشه ها مگر نه انست که همه پنهان اند ؟
و بایدشان بود نیز ،
دخترم !
از یک بوته گل چه می توانی دید ؟!
- چه توانم دید ؟!
معلوم باشد ،
ساقه ها را ،
برگ ها را ، گل هایش را !
- و دیگر چه ؟!
- و دیگر ؟!
- هیچ !
آری ، یکی چیز دیگر نیز باشد ،
اما نتوانم دید !
و آن ریشه است .
و همان ریشه دخترم !
اگر نمی بود ، نه ساقه ها را خبری می بود ،
ونه برگ ها را ،
و نه گل ها را ،
که اینان همه چیز دارند ،
از همان ناپیدا ،
همان ریشه !
سوره بقره آیه 254-251
1402/7/20
تفسیر قطره ای قرآنفَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَلَكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۲۵۱﴾ ترجمه : پس آنان را به اذن خدا شكست دادند و...
وَ صَلَاةٌ فِی شُغُلٍ وَ صَبْرٌ فِی شِدَّةٍ
{مؤمن} در عین اشتغال و گرفتاری نمازگزار است.