سيّد بن طاوس در مهج الدّعوات از حضرت اميرالمؤمنين‏عليه السلام نقل كرده است كه حضرت رسول‏صلى الله عليه وآله اين دعا را تعليم من نمود و امر كرد مرا كه براى هر شدّت و رخا اين دعا را بخوانم و تعليم نمايم به خليفه بعد از خود و ترك ننمايم اين دعا را تا حقّ تعالى را ملاقات نمايم وفرمود كه يا على هر صبح و شام اين دعا را بخوان كه گنجى است از گنجهاى عرش الهى پس ابىّ بن كعب التماس كرد كه حضرت رسول‏صلى الله عليه وآله فضيلت اين دعا را بيان فرمايد حضرت بعضى از ثواب بسيار آنرا فرمود هر كه طالبست رجوع به كتاب مهج نمايد و دعا اين است:

 

اَلْحَمْدُ للَّهِ‏ِ الَذى‏ لااِلهَ ‏اِلاَّ هُوَ، الْمَلِكُ الْحَقُّ الْمُبينُ، الْمُدَبِرُّ بِلا وَزيرٍ، وَلا

ستايش مخصوص خدايى است كه نيست معبودى جز او پادشاه بر حق آشكار آن مدبرى كه وزير و كمك‏كارى ندارد و نه‏

خَلْقٍ مِنْ عِبادِهِ يَسْتَشيرُ، الْأَوَّلُ غَيْرُ مَوْصُوفٍ، وَالْباقى‏ بَعْدَ فَنآءِ الْخَلْقِ،

با مخلوقى از بندگانش مشورت كند، آغازى كه به وصف درنيايد و آنكه پس از فناى خلق‏

الْعَظيمُ الرُّبُوبِيَّةِ، نُورُ السَّمواتِ وَالْأَرَضينَ، وَفاطِرُهُما وَمُبْتَدِعُهُما، بِغَيْرِ

باقى است آن خدايى كه مقام ربوبيتش بس‏بزرگ‏است‏روشنى‏آسمانهاوزمينهاوآفريننده آنهاست‏وپديدآورنده‏آنهاست بدون‏

عَمَدٍ خَلَقَهُما، وَفَتَقَهُما فَتْقاً، فَقامَتِ السَّمواتُ طآئِعاتٍ بِاَمْرِهِ، وَاسْتَقَرَّتِ‏

پايه و ستون آنها را آفريد و به نحو خاصى آنها را از هم گشود پس آسمانها مطيعانه به امرش ايستادند و زمينها

الْأَرضَوُنَ بِاَوْتادِها فَوْقَ الْمآءِ، ثُمَّ عَلا رَبُّنا فِى السَمواتِ الْعُلى‏، اَلرَّحْمنُ‏

نيز با ميخهايش (كوهها) بر زير آب مستقر شدند سپس برآمد پروردگار ما در آسمانهاى بلند آن بخشاينده‏

عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى‏، لَهُ ما فِى السَّمواتِ وَما فِى الْأَرْضِ وَما بَيْنَهُما وَما

كه بر عرش مستولى است از آن اوست هر چه در آسمانها و هر چه در زمين و هرچه مابين‏

تَحْتَ الثَّرى‏، فَاَنَا اَشْهَدُ بِاَنَّكَ اَنْتَ اللَّهُ لا رافِعَ لِما وَضَعْتَ، وَلا واضِعَ لِما

آن دو و آنچه در زير كره خاك است پس من گواهى دهم كه براستى تويى خدايى كه هر چه را پست كردى كسى بلندش نتواند كرد و هر چه را

رَفَعْتَ، وَلا مُعِزَّ لِمَنْ اَذْلَلْتَ، وَلا مُذِلَّ لِمَنْ‏

بلند كردى كسش پست نتواند كرد هر كه را خوار كردى كسش عزت نتوان داد

اَعْزَزْتَ، وَلا مانِعَ لِما اَعْطَيْتَ، وَلا مُعْطِىَ لِما مَنَعْتَ، وَاَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ

و هر كه را عزت دادى كسى خوارش نتواند آنچه را دادى جلوگير ندارد و آنچه را جلوگيرى كردى كسى نتواند بدهد و تويى خدايى كه معبودى‏

اَنْتَ، كُنْتَ اِذْ لَمْ تَكُنْ سَمآءٌ مَبْنِيَّةٌ، وَلا اَرْضٌ مَدْحِيَّةٌ، وَلا شَمْسٌ مُضيئَةٌ،

جز تو نيست بودى تو هنگامى‏كه نه آسمان ساخته‏اى بود و نه زمين گسترده‏اى و نه خورشيد درخشنده‏اى‏

وَلا لَيْلٌ مُظْلِمٌ، وَلا نَهارٌ مُضيئُ، وَلا بَحْرٌ لُجِّىٌّ، وَلا جَبَلٌ راسٍ، وَلا نَجْمٌ‏

و نه شب تاريك كننده‏اى و نه روز روشنى دهنده‏اى و نه درياى موّاجى و نه كوه استوارى و نه ستاره‏

سارٍ، وَلا قَمَرٌ، مُنيرٌ وَلا ريحٌ تَهُبُّ، وَلا سَحابٌ يَسْكُبُ، وَلا بَرْقٌ يَلْمَعُ،

سير كننده‏اى و نه ماه تابناك و نه بادى وزان و نه ابرى بارنده و نه برقى درخشنده‏

وَلا رَعْدٌ يُسَبِّحُ، وَلا رُوحٌ تَنَفَّسُ، وَلا طآئِرٌ يَطيرُ، وَلا نارٌ تَتَوَقَّدُ، وَلا مآءٌ

و نه رعدى به تسبيح غرنده و نه جانى كه دم زند و نه پرنده‏اى كه پرواز كند و نه آتشى كه روشن گردد و نه آبى كه‏

يَطَّرِدُ، كُنْتَ قَبْلَ كُلِّشَىْ‏ءٍ، وَكَوَّنْتَ كُلَّشَىْ‏ءٍ، وَقَدَرْتَ عَلى‏ كُلِّشَىْ‏ءٍ،

روان گردد بودى تو پيش از هر چيز و همه را تو هستى دادى و بر هر چيز قادر و توانا

وَابْتَدَعْتَ كُلَّشَىْ‏ءٍ، وَاَغْنَيْتَ وَاَفْقَرْتَ، وَ اَمَتَّ وَاَحْيَيْتَ، وَاَضْحَكْتَ‏

گشتى همه اشياء را تو پديد آوردى توانگر كنى و فقير گردانى و بميرانى و زنده كنى و بخندانى و

وَاَبْكَيْتَ، وَعَلَى الْعَرشِ اسْتَوَيْتَ، فَتَبارَكْتَ يا اَللَّهُ وَ تَعالَيْتَ اَنْتَ اللَّهُ الَّذى‏

بگريانى و بر عرش مستولى هستى پس منزهى تو اى خدا و برترى، تويى خدايى كه‏

لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ الْخَلاَّقُ الْمُعينُ، اَمْرُكَ غالِبٌ، وَعِلْمُكَ نافِذٌ، وَكَيْدُكَ غَريبٌ،

معبودى جز تو نيست آن آفريننده مددكار فرمانت پيروز و دانشت نافذ و كيد و مكرت عجيب و غريب‏

وَوَعْدُكَ صادِقٌ، وَقَوْلُكَ حَقٌّ، وَحُكْمُكَ عَدْلٌ، وَكَلامُكَ هُدىً، وَوَحْيُكَ‏

و وعده‏ات راست و گفتارت درست و حُكمت عدل و داد و كلامت هدايت و ارشاد و وحيت‏

نوُرٌ، وَرَحْمَتُكَ واسِعَةٌ، وَعَفْوُكَ عَظيمٌ، وَفَضْلُكَ كَثيرٌ، وَعَطاؤُكَ جَزيلٌ،

نور و رحمتت پهناور و گذشتت بس بزرگ و فضل و كرمت بسيار

وَحَبْلُكَ مَتينٌ، وَاِمْكانُكَ عَتيدٌ، وَجارُكَ عَزيزٌ، وَبَاْسُكَ شَديدٌ،

و رشته توسل به تو محكم و امكان (وسائل جور كردن) تو مهيا است پناهنده به تو نيرومند و انتقام و كيفرت سخت‏

وَمَكْرُكَ مَكيدٌ، اَنْتَ يا رَبِّ مَوْضِعُ كُلِّ شَكْوى‏، حاضِرُ كُلِّ مَلَاءٍ، وَشاهِدُ

و مكر و كيدت زيركانه است تو اى پروردگار من مرجع هر شكايت و حاضر در هر انجمن و مطلع‏

كُلِّ نَجْوى‏، مُنْتَهى‏ كُلِّ حاجَةٍ، مُفَرِّجُ كُلِّ حُزْنٍ، غِنى‏ كُلِّ مِسْكينٍ، حِصْنُ كُلِ‏

از هر سخن درگوشى، حد نهايى هر حاجت، برطرف كننده هر اندوه، توانگرى هر بينا، دژ محكم هر فرارى،

هارِبٍ، اَمانُ كُلِّ خآئِفٍ، حْرِزُ الضُّعَفآءِ، كَنْزُ الْفُقَرآءِ، مُفَرِّجُ الْغَمَّآءِ،

امان بخش هر ترسناك، پناهگاه ضعيفان، گنج فقيران، غمگشاى غمزدگان‏

مُعينُ الصَّالِحينَ، ذلِكَ اللَّهُ رَبُّنا، لا اِلهَ اِلاَّ هُوَ، تَكْفى‏ مِنْ عِبادِكَ مَنْ تَوَكَّلَ‏

ياور نيكان و نيك‏رفتارانى اين است خدا پروردگار ما كه معبودى جز او نيست هر بنده‏اى از بندگانت كه بر تو توكل كند

عَلَيْكَ، وَاَنْتَ جارُ مَنْ لاذَ بِكَ، وَتَضَرَّعَ اِلَيْكَ عِصْمَةُ مَنِ اعْتَصَمَ بِكَ ناصِرُ

او را كفايت كنى و تويى پناه كسى كه به تو پناه آورد و تضرع و زارى به درگاهت كند، نگهدار آنى كه ازتونگهدارى‏خواهدويار آنى‏

مَنِ انْتَصَرَ بِكَ تَغْفِرُ الذُّنُوبَ لِمَنِ اسْتَغْفَرَكَ جَبَّارُ الْجَبابِرَةِ، عَظيمُ‏

كه از تو يارى طلبد، بيامرزى گناهان كسى را كه از تو آمرزش خواهد، مسلط بر همه گردنكشان برتر (از همه) برتران بزرگ‏

الْعُظَمآءِ، كَبيرُ الْكُبَرآءِ، سَيِّدُ السَّاداتِ، مَوْلَى الْمَوالى‏، صَريخُ‏

همه بزرگان آقاى آقايان سرور سروران دادرس دادخواهان غم‏زداى‏

الْمُسْتَصْرِخينَ، مُنَفِّسٌ عَنِ الْمَكْروُبينَ، مُجيبُ دَعْوَةِ الْمُضْطَرينَ، اَسْمَعُ‏

غمندگان اجابت كننده دعاى درماندگان شنواترين‏

السَّامِعينَ اَبْصَرُ النَّاظِرينَ، اَحْكَمُ الْحاكِمينَ، اَسْرَعُ الْحاسِبينَ، اَرْحَمُ‏

شنوندگان بيناترين بينايان عادلترين حاكمان سريع‏ترين حسابگران مهربانترين‏

الرَّاحِمينَ، خَيْرُ الغافِرينَ، قاضى‏ حَوآئِج الْمُؤْمِنينَ، مُغيثُ الصَّالِحينَ،

مهربانان بهترين آمرزندگان برآرنده حاجات مؤمنان و فريادرس نيكان و شايستگان‏

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، رَبُّ الْعالَمينَ اَنْتَ الْخالِقُ وَاَنَا الْمَخْلوُقُ، وَاَنْتَ‏

تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست اى پروردگار جهانيان تويى آفريننده و منم آفريده شده تويى‏

الْمالِكُ وَاَنَا الْمَمْلوُكُ، وَاَنْتَ الرَّبُّ وَاَنَا الْعَبْدُ، وَاَنْتَ الرَّازِقُ وَاَنَا

مالك و منم مملوك تويى پروردگار و منم بنده تويى روزى ده و منم‏

الْمَرْزُوقُ، وَاَنْتَ الْمُعْطى‏ وَاَنَا السَّآئِلُ، وَاَنْتَ الْجَوادُ وَاَنَا الْبَخيلُ، وَاَنْتَ‏

روزى خور تويى دهنده و منم خواهنده تويى بخشنده و منم بخيل و خسيس تويى‏

الْقَوِىُّ وَاَنَا الضَّعيفُ، وَاَنْتَ الْعَزيزُ وَاَنَا الذَّليلُ، وَاَنْتَ الْغَنِىُّ وَاَنَا الْفَقيرُ،

نيرومند و منم بنده ناتوان تويى عزيز و منم زبون و ذليل تويى توانگر و منم گداى نيازمند

وَاَنْتَ السَّيِّدُ وَاَنَا الْعَبْدُ، وَاَنْتَ الْغافِرُ وَاَنَا الْمُسيئُ، وَاَنْتَ الْعالِمُ وَاَنَا

تويى آقا و منم بنده تويى آمرزنده و منم بدكار (شرمنده) تويى دانا و منم نادان، تويى‏

الْجاهِلُ، وَاَنْتَ الْحَليمُ وَاَنَا الْعَجُولُ، وَاَنْتَ الرَّحْمنُ وَاَنَا الْمَرْحُومُ، وَاَنْتَ‏

بردبار و منم شتاب كار تويى بخشاينده و منم مستوجب رحمت تويى‏

الْمُعافى‏ وَاَنَا الْمُبْتَلى‏، وَاَنْتَ الْمُجيبُ وَاَنَا الْمُضْطَرُّ، وَاَنَا اَشْهَدُ بِأنَّكَ أَنْتِ‏

عافيت‏بخش و منم (بنده) گرفتار تويى اجابت كننده و منم بنده درمانده و من گواهى دهم كه براستى تويى‏

اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الْمُعْطى‏ عِبادَكَ بِلا سُؤالٍ، وَاَشْهَدُ بِاَنَّكَ اَنْتَ اللَّهُ الْواحِدُ

خدايى كه معبودى جز تو نيست به بندگانت بدون سؤال عطا كنى و گواهى دهم كه براستى تويى خداى يگانه‏

الْأَحَدُ الْمُتَفَرِّدُ الصَّمَدُ الْفَرْدُ، وَاِلَيْكَ الْمَصيرُ، وَصَلَّى اللَّهُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَاَهْلِ بَيْتِهِ‏

يكتاى تنهاى بى نياز فرد، و بازگشت همه بسوى تو است و درود خدا بر محمد و اهل بيت‏

الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ، وَاغْفِرْلى‏ ذُنُوبى‏، وَاسْتُرْ عَلَىَّ عيُوُبى‏، وَافْتَحْ لى‏ مِنْ لَدُنْكَ‏

پاك و پاكيزه‏اش باد و بيامرز گناهانم را و بپوشان بر من عيبهايم را و باز كن براى من از نزد خود

رَحْمَةً، وَرِزْقاً واسِعاً، يااَرْحَمَ الرَّاحِمينَ، وَالْحَمْدُ للَّهِ‏ِ رَبِّ الْعالَمينَ،

درى از رحمت و روزى فراخ اى مهربانترين مهربانان و حمد مخصوص پروردگار جهانيان است‏

وَحَسْبُنَا اللَّهُ وَنْعِمَ الْوَكيلُ، وَلا حَوْلَ وَلاقُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ.

بس است ما را خدا و نيكو وكيلى است و جنبش و نيرويى نيست مگر به خداى والاى بزرگ