توسط: حامد سلیمان پور
751 بازدید
1396/3/12
ساعت:19:30
نکتههای آیه «أُوْلَئِكَ عَلَى هُدىً مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» (بقره/5﴾»
پاداش اهل تقوا كه به غیب ایمان دارند و اهل نماز و انفاق و یقین به آخرت هستند، رستگارى و فلاح است.
رستگارى، بلندترین قلّه سعادت است. زیرا خداوند هستى را براى بشر آفریده (خلق لكم ما فى الارض جمیعاً» بقره، 29) و بشر را براى عبادت (و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» ذاریات، 56) و عبادت را براى رسیدن به تقوا (اعبدوا ربّكم... لعلكم تتقون» بقره، 21) و تقوا را براى رسیدن به فلاح و رستگارى. (واتقوا اللَّه لعلكم تفلحون» مائده، 100)
در قرآن، رستگاران ویژگى هاى دارند؛ از جمله:
الف: در برابر مفاسد جامعه، به اصلاحگرى مى پردازند. (آلعمران، 104)
ب: امر به معروف و نهى از منكر مى كنند. (آلعمران، 104)
ج: علاوه بر ایمان به رسول خدا صلى الله علیه وآله، او را حمایت مى كنند.(اعراف، 157)
د: اهل ایثار هستند. (حشر، 9)
ه: در قیامت از حسنات، میزانِ سنگین دارند. (اعراف، 8)
رستگارى، بدون تلاش به دست نمى آید و شرایط و لوازمى دارد، از آن جمله در قرآن به موارد ذیل اشاره شده است:
براى فلاح و رستگارى، تزكیه لازم است. «قد افلح من زكّاها» (شمس، 9)
براى فلاح و رستگارى، جهاد لازم است. «جاهدوا فى سبیله لعلكم تفلحون» (مائده، 35)
براى فلاح و رستگارى، خشوع در نماز، اعراض از لغو، پرداخت زكات، پاكدامنى، عفت، امانتدارى، وفاى به عهد و پایدارى در نماز، لازم است.
پیامهای آیه «أُوْلَئِكَ عَلَى هُدىً مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» (بقره/5﴾»
1- هدایتِ خاص الهى، براى مؤمنان واقعى تضمین شده است. «هدًىمنربّهم»
2- ایمان وتقوا، انسان را به فلاح ورستگارى مىرساند. «للمتقین، یؤمنون، المفلحون»
دسته بندی: تفسیر قرآن سوره بقره
سوره بقره آیه 254-251
1402/7/20
تفسیر قطره ای قرآنفَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَلَكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۲۵۱﴾ ترجمه : پس آنان را به اذن خدا شكست دادند و...
مَنْ أصْغی إلی ناطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَاللّهَ، وَإنْ کانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إبلیس فَقَدْ عَبَدَ إبلیسَ.
هر کس به سخنان کسی علاقمند و متمایل باشد، بنده اوست، پس چنان چه سخنور برای خدا و از احکام و معارف خدا سخن بگوید، بنده خداست، و اگر از زبان شیطان و هوی و هوس و مادیات سخن بگوید، بنده شیطان خواهد بود.